Yedi yaşında bir çocuğun çizdiği resme benziyorum artık. Birbirini kesen iki dağım ve onların kesişimlerinde duran sarı sıcak bir güneşim var. Birkaç bembeyaz buluta ve kocaman yemyeşil kırlara sahibim. Işıkları daima yanan evimin bacası tütüyor. Mutlu bir aile, ağaçlarımdan kırmızı elmalar topluyor neşeyle. Fakat giderken yedi yaşındaki o çocuğun mavi pastel boyasını da götürmüşsün kendinle birlikte. Tam ortamdan geçmesi gereken nehrimi çizememiş. Yokluğun duruyor orta yerimde.
Her şeyim var. Hiç anlamım yok.
Ekim 19, 2019
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
en çok şunlar okundu
-
" Düşünsene sevgilim, bir çocuğumuz olursa ne kadar da zeki olur! Değil mi? " " Kuşum, çocuğun anasının sen, babasının ben ...
-
Çirkin erkek seven güzel kızlar vardır sevgili dostlar, onları bilir misiniz? Ben bilirim. Çok severim üstelik. Hepsi benim müstakbel sevgil...
-
Ben memur gibi sevdim hep. Sen de az çok bilirsin memurluğu. Hani sabah gitmesi olur, akşam dönmesi olur. Eve dönerken illa ki arayıp sorulu...
-
" Vapura binmek bence süper bi şey. " " Evet, bence de öyle. İnsan derdini denize döküyor, hafifliyor. " " Ben po...
-
Aldığım birkaç parça abur cuburun parasını ödemek için kasa sırasında bekliyordum. Kendime duyduğum müthiş öfkeye eklenen sıkıcı bekleyiş ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder